Παναγιώτης Χατζηπαυλής

Η συμβατική Ιστορία συνήθως γράφεται με περιγραφές σημαντικών γεγονότων, στατιστικά στοιχεία και επιστημονικές αναλύσεις κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Η αληθινή Ιστορία των ανθρώπων ενός τόπου, όμως, δεν μπορεί παρά να γράφεται από τις αφηγήσεις των απλών ανθρώπων μιας κοινωνίας που με το έργο τους σφυρηλατούν την όψη αυτού του κόσμου.

Μια τέτοια αφήγηση είναι και το βιβλίο αυτό, ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από τα «προσφυγικά» της Νέας Ιωνίας τη δεκαετία του ’40 και, με μόνο εξοπλισμό του τη δύναμη της θέλησης, έχτισε τη ζωή και την προσωπικότητά του στα δύσκολα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας και κατόπιν στην ξενιτιά ως ναυτικός πρώτα και μετανάστης αργότερα. Η μαρτυρία του περιγράφει γλαφυρά το ύψος μιας εποχής και το γίγνεσθαι των απλών ανθρώπων της. Μέσα από τη ματιά του ξεδιπλώνεται η πίκρα της αδικίας που υπέστη στην πατρίδα αλλά και η θαλπωρή που με το σπαθί του κατάφερε να κερδίσει στις χώρες του ξενιτεμού του. Όμως, παρόλο που βίωσε το παράδοξο του να αντιμετωπιστεί σαν «ξένος» στον τόπο του και ως καλοδεχούμενος στην ξενιτιά, η αγάπη και η νοσταλγία για την πατρίδα παρέμειναν ανεξίτηλη σφραγίδα σε κάθε του σκέψη.

Παρά τον προσωπικό χαρακτήρα της αφήγησης, το βιβλίο αυτό τελικά δεν στέκει σαν εξιστόρηση της ανάμνησης μιας εποχής που σβήνει, αλλά ως ένας οδικός χάρτης για την δύναμη της θέλησης και της άοκνης προσπάθειας για να ανέβει κανείς λίγο ψηλότερα ως άνθρωπος.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

330 σελ., 14Χ21 εκ., Α/Μ, Μαλακό εξώφυλλο




 

Ο Παναγιώτης Χατζηπαυλής γεννήθηκε το 1940 στην Νέα Ιωνία Αττικής και κατάγεται από την Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Από μικρή ηλικία ένιωσε την ανάγκη να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Έτσι, παρά τις δυσκολίες της εποχής και χάρη στο πείσμα του, κατάφερε να σπουδάσει, να ταξιδέψει σε πολλές χώρες μέσω του επαγγέλματός του, ως ατμομηχανικός, και τελικά να μεταναστεύσει μόνιμα στον Καναδά.

Εκεί εργάστηκε σε μεγάλες βιομηχανίες αλλά και μικρότερες εταιρείες. Στην America Standard ως Lead Hand (επιβλέπων - προϊστάμενος), στην Imperial Life ως ατμομηχανικός μεγάλων κτιρίων και στο Toronto General Hospital ως Chief Engineer (αρχιμηχανικός). Παράλληλα με την εργασιακή του απασχόληση και την μεγάλη του αγάπη για μια ανώτερη εκπαίδευση, κατάφερε να γίνει κάτοχος τριών τίτλων σπουδών στις επιστήμες της Μηχανολογίας, της Ηλεκτρολογίας, της Ηλεκτρονικής, καθώς και του πανεπιστημιακού πτυχίου ως Ηλεκτρολόγου Μηχανικού από το Πολυτεχνείο του Τορόντο.

 Στη φιλόξενη αγκαλιά του Καναδά γνώρισε τη σύζυγό του και μαζί της δημιούργησε την οικογένειά του, αποκτώντας δύο γιους. Μολονότι ο Καναδάς του πρόσφερε τόσα πολλά πλουσιοπάροχα, όπως τριτοβάθμια εκπαίδευση, υπηκοότητα και το κυριότερο να του δώσει την άδεια να πραγματοποιήσει σχεδόν όλα του τα όνειρα, δεν μπόρεσε να μείνει μόνιμα στον Καναδά. Είναι αλήθεια ότι προσπάθησε πολύ να προσαρμοστεί στον καινούργιο τρόπο ζωής εκεί και είχε μια ελπίδα  ότι θα τα καταφέρει, να κλειδώσει την ψυχή του, να σφραγίσει πόρτες και να μην σκέπτεται τον γυρισμό. Δεν μπόρεσε όμως. Ο τρόπος ζωής εκεί καθώς και οι οικογενειακές σχέσεις ήταν εντελώς αντίθετες στα όσα πίστευε. Η νοσταλγία για την αγαπημένη του πατρίδα τον οδήγησε στη μεγάλη απόφαση να επαναπατριστεί μαζί με την οικογένειά του.